IRAH - 13

CM/ J -  I R A H - 13

(Trilaksito Saloedji)

Weruh sing ngglethak Pak Doding, kabeh padha geger. Ibu kang ngurus pasanggrahan mireng swara rame-rame, enggal tindak nyang ngarep ditutake pelayan pesanggrahan.

Pak Doding wis sadhar, sambat awake lara kabeh, arep nangekne awake dhewe ora bisa. Banjur didabyang-dabyang wong lanang papat. Pamrayogane  Ibu pengurus pasanggrahan, Pak Doding diturokake ing kamar sacedhake kamar makan dhisik. Pak Doding ditakoni durung bisa semaur kanthi cetha. Dheweke mung pringas-pringis kelaran. Pelayan pesanggrahan ngaturi Pak Mantri klinik pabrik. Karyawan sing padha arep sarapan, enggal sarapan banjur budhal nyang pabrik utawa kantor. Pak Doding banjur direksa Pak Mantri Klinik lan  Ibu pengurus pasanggrahan.

Sawise rada sareh Pak Doding banjur crita :

’’Omongku pancen rada songar. Kanca-kanca padha kuwatir manggon ing pasanggrahan kang jarene angker. Aku ora seneng. Karepku kareben kanca-kanca padha tenang, ora giris ngadhepi kanyatan. Aku banjur sesumbar : -‘Endi ana dhemit wani mencungul ing pasanggrahan kang padhang iki. Ora-orane nek Doding tinggal glanggang colong playu yen mung ngadhepi bangsane bekasakan omahan ngene ae’-’’.

Wayahe turu, aku mlebu kamar. Oleh kamar ijen kanggoku ora dadi apa, malah kebeneran bisa luwih bebas. Sadurunge turu aku kulina maca sinambi lungguh ing kursi. Mengko yen wis arip tenan lagi ngglethak ing dhipan.

Sawise kuwi aku ora kelingan. Apa aku wis turu apa durung. Apa sadhar, apa ngimpi. Apa isih lungguh ing kursi, apa wis mapan ing dhipan.

Ujug-ujug ing ngarepku ana pawongan wadon, merak ati, kanthi sandhangan putih.

Wanita kang manis, ambune wangi ndulek irung kuwi nyedhaki aku. Ngomong alus ngrayu nggugah birahiku. *

(Tutuge 14/16)