IRAH - 7

CM/ J 

I R A H – 

(Trilaksito Saloedji)

Saka mburi ana priyayi putri nyang ruang makan. Aku ora pangling maneh karo Bu Amin, wong yen taksasi ya mesthi ketemu karo ibu-ibu bageyan tanaman sing nyediyani dhaharan.

Sawise sarapan, pitakonane Pak Amin karo Bu Mari padha :

’’Kepriye mau bengi bisa sare ta Dhik ?’’

Tak hiyani bae, sanajan nyatane ana gangguan thothogan lawang lan wewayangan ing teras rupa

wong wadon kang ora jelas blegere.

Sawise mulih saka dhines, mangan bebarengan karo Mas Aji.  Pitakone Mas Aji :

’’Mau bengi sarene kepenak ta Dhik ?’’. Aku nggumun, wong papat kok padha nakokake anggonku turu mau bengi. Pitakonan kaya ngene iki apa klebu pakem subasita kang kudu dicakake ing madyane bebrayan ? Sajake kok ana sing nyalawadi.

Sadurunge aku mangsuli, Mas Aji celathu : ’’Aku mengko ora ngineb kene lho Dhik’’.

’’Kena apa ?’’, pitakonku ana rasa gela.

Sabanjure : ’’Apa ora sayah nduduk esuk sore ?’’

’’Ya sayah sithik, lha piye wong sisihanku ngakon aku mulih bae’’

Aku ora bisa komentar. Yen aku melu-melu nduduk, saben dina kudu nempuh dalan dohe pitung puluh kilometer ping pindho. Apa maneh aku durung duwe kendharaan rodha papat, rak ya dadi lara kabeh, awake lan dhuwite.

Malem DINA KAPINDHO.

Sawise jagongan karo Pak Amin ing ruang tamu nganti jam setengah sepuluh bengi, aku pamit arep turu. Rumangsaku turu durung suwe, krungu lawang dithothok saka njaba. Bareng lawang tak wengakake. Ora ana sapa-sapa. Nanging ana ngarep lawang ana sawatara jambu klampok kang ora wutuh.

Bareng tak setitekake ing petenge wengi iki, akeh codhot miber pating bleber ing sakiwa tengene wit woh-wohan. Bisa uga codhot-codhot kuwi olehe miber nganti nabrak-nabrak.

(Tutuge 8/16)