KAWIYAK - 6

Crita (36)

KAWIYAK (6) 

(Trilaksito Saloedji)

Nate  aku mulih saka pabrik meh jam sanga bengi. Mlaku bae, jalaran cedhak banget.

Sawise nutup lawang pager, aku nyawang mbulan kang ngintip saka suwalike mendhung.

Sunare ora bisa madhangi marcapada.

Wit pelem ing pekarangan ngarep ngrembuyung katon ireng. Panyawangku menyang omah dhines kang tak panggoni. Lampu teras lan lampu pojok-pojok omah mung bisa madhangi sakiwa tengene. Nalika aku nyawang gentheng lan wuwung omah, langkahku mandheg sakala.

Mripatku tak uceg bola-bali. Ora precaya nyang panyawangku dhewe. Wuwung omah kae katon aneh. Kaya ana sing lungguh ing ndhuwure. Bareng tak waspadakake kanthi premati, sesawangan kuwi ora mung siji. Ana sing luwih dhuwur ana sing endhek. Bareng aku mlangkah maneh, sakala sesawangan ing ndhuwur wuwung musna.

Aku nggumun, cik cepete olehe ngilang.  Githokku mrinding. Aku kelingan sesawangan sing ndhodhok sawetane garasi nalika wulan ramadhan kepungkur, sing terus ngilang kanthi cepet.  Awakku bali mrinding maneh. Iki bangsa alus apa?

Lambeku ndremimil. ’’Ya Allah, astaghfirrullah. Kepareng kula nyuwun pangayoman lan pitedah Paduka Ya Allah. Pikiran kula sampun mboten kamot nampi cobi arupa swanten lan sesawangan ingkang nyalawadi menika’’.

Sanajan kedadeyan mau ngebaki pikiranku, nyumpel ing atiku, nanging aku ora crita nyang istriku.

Atasanku entuk tugas kursus ing Yogya. Dadi aku ngrangkep tugase. Dina iki pagaweyanku cik akehe. Jam papat sore aku wis mulih amarga krasa kesel. Pagaweyan maca surat masuk, disposisi lan tanda tangan mengko bengi bae tak garape. Pesuruh kantor tak kongkon ngeterake koper surat lan liya-liyane nyang omah. Aku pengin ngaso dhisik sing jenak kareben bengine bisa kerja kanthi badan seger lan pikiran wening.

(Tutuge 7/8)